Alma Allen - Not yet Titled (2021) & Not yet Titled (2021)

Ze verbeelden geen herkenbare, aardse vormen. Desondanks wekken de sculpturen van Alma Allen (Heber City, Utah, 1970, woont in Tepoztlán, Mexico) bij veel bezoekers de behoefte op ze aan te raken. Dat heeft te maken met de grote tactiliteit van de beelden, die weliswaar zijn gemaakt van harde materialen als hout, marmer en brons, maar toch fluweelzacht en vaak zelfs teder ogen. In dat opzicht heeft zijn werk verwantschap met dat van Constantin Brâncuşi en Henry Moore. Maar het komt zeker ook door de energie die de sculpturen uitstralen, haast alsof het om levende wezens gaat met een unieke, eigen expressie. Dat idee, dat objecten ook een leven, of misschien liever, een ziel, hebben, past ook goed bij de werkwijze van Allen. In een minutieus proces van bewerken en herbewerken ontstaat uiteindelijk een vorm, als het resultaat van een dialoog tussen kunstenaar en materiaal.

De organische, biomorfe vormen van Allens sculpturen zijn tegelijkertijd figuratief en abstract en roepen associaties op met flora en fauna. De verschillende woestijnlandschappen in de Verenigde Staten met hun machtige prehistorische rotsformaties waar Allen opgroeide en lange tijd woonde, lijken een grote inspiratiebron. Zijn vroege werken zijn kleinschalig en allemaal handgesneden. Later is hij ook gebruik gaan maken van geavanceerde 21e-eeuwse technologieën, compleet met een zelfgemaakt robotsysteem voor grotere werken.

De zwarte sculptuur in De Oude Warande lijkt de kop van een olifant. Het roept gedachten op aan Ganesh, in het Hindoeïsme de god met het olifantenhoofd die obstakels uit de weg ruimt. Ook het andere beeld heeft een sterke symbolische betekenis, dat van de totem: een voorwerp met spirituele energie waar mensen zich sterk mee verbonden voelen.

Allen, die autodidact is, brak in de internationale kunstwereld door met zijn deelname aan de Whitney Biennial in 2014. Lustwarande had de primeur in Nederland.