Twee jaren coronapandemie heeft mensen eraan gewend doen raken afstand van elkaar te houden. Omhelzingen, de typisch Nederlandse drie-zoenen-begroeting en handen schudden, maakten noodgedwongen plaats voor een elleboogtikje, boks, voetkus of zelfs alleen een knikje op anderhalve meter. Gezichten gingen verscholen achter mondkapjes.

Het diepe gemis van fysiek contact tussen mensen inspireerde Joris Roosen (Tilburg, 1997, woont in Breda) tot de performance Encounter, Reunion. Door de afstand die mensen zo langdurig tot elkaar moesten houden, voelde Roosen zich steeds verder vervreemden, niet alleen van anderen maar ook van zichzelf, een ‘non-mens’, in eigen woorden. Vanuit de wens de eenzaamheid en angst te overwinnen, ontwikkelde hij zijn performance, die een hernieuwde ontmoeting, een reünie, symboliseert. Een herwaardering van de lijfelijke ontmoeting die troost biedt.

Roosen studeerde twee jaren geleden af aan AKV St. Joost in Breda. Hij deed beeldende kunst maar zijn werk vertoont affiniteit met mode, gender en materialiteit. De kunstenaar is geïnteresseerd in de overlappende gebieden. Vanuit conceptuele stappen (handwerk, restmateriaal) begon hij materiaal en lijf te combineren, zo ontstonden maskers en living sculptures en draagbare objecten.

Ook de body-masks voor zijn performance voor Brief Encounters '22 maakte Roosen zelf. Van nieuwe en restmaterialen maakte hij uiterst verfijnde gezichts- en lichaamsmaskers. Het kant is verhard, in model geborduurd en daarna onder hoge temperatuur verder gemodelleerd. Het lijken wel insecten in sierlijk zwart kant: de vormen doen denken aan vliegende herten. Ze worden bevestigd aan het hoofd, de armen en ruggengraat van de performers.

Uit verschillende richtingen bewegen vier wezens langzaam steeds dichter naar elkaar toe. Ze tasten elkaar af, draaien om elkaar heen, voorzichtig, aandachtig. Ze bewegen zich voort op handen en voeten, maken beestachtige bewegingen. In een choreografie van krachtige aanrakingen, duwen ze elkaar omhoog, tot ze rechtop staan. Langzaam ontdoen ze elkaar van de maskers die hun lichamen verhullen. De wezens worden personen. Een transitie van non-mens naar mens, verlost van hun schild, bevrijd van hun angst, en innig met elkaar verbonden.