Caz Egelie (NL)

Caz Egelie - “?? - wait, I thought I was supposed to be a generous cook in a greasy kitchen” - true stories told by The Prompter (2022) video Dorothée Meddens

Caz Egelie - “?? - wait, I thought I was supposed to be a generous cook in a greasy kitchen” - true stories told by The Prompter (2022) fotografie Gert Jan van Rooij

De kunstpraktijk van Caz Egelie (Den Haag, 1994, woont in Utrecht) is in alle betekenissen van het woord hybride. Hun performances en installaties bestaan uit een combinatie van schilderkunst, grafische en digitale elementen, objecten en kostuums. Beeldende kunst, populaire cultuur, mode en theater worden met elkaar vermengd. Er is geen hiërarchie en er bestaan geen grenzen tussen verschillende media of beeldende conventies.

Egelie heeft een achtergrond als kunstdocent, wat de talloze kunsthistorische referenties in hun werk kan verklaren. Inspiratie haalt hen uit kunstgeschiedenisboeken en museumbezoeken. Werk van anderen wordt vrijelijk geciteerd. Egelie stelt de in het digitale tijdperk buitengewoon relevante vraag wat authenticiteit, originaliteit en handtekening van de kunstenaar betekenen, wat echt is en wat nep, en in hoeverre toe-eigenen en reproduceren zijn toegestaan.

Egelie maakt ook kunstwerken na: in de vorm van digitale scans van antieke sculpturen bijvoorbeeld. Maar voegt daar dan weer eigentijdse elementen aan toe. Zo kreeg een Romeins standbeeld eens een feestmuts op. Soms worden van de scans dan weer 3D animaties gemaakt, die praten en bewegen. De digitale en fysieke wereld, net zoals de historische en de hedendaagse, komen op surrealistische wijze samen.

Voor Brief Encounters '22 creëerde Egelie een tweedelige performance met de wonderlijke titel “?? - wait, I thought I was supposed to be a generous cook in a greasy kitchen” - true stories told by The Prompter. The prompter, de souffleur, is Egelie zelf. Die staat op een podium en spreekt en zingt tot het publiek vanuit het perspectief van sculpturen: wat ervaren zij als er naar hen wordt gekeken? Bezoekers worden geconfronteerd met hun eigen voyeurisme. Het tweede deel van de performance wordt door anderen gedaan, op verschillende plekken in het park. Zij picknicken, lezen een boek of vozen, in decors voorzien van kostuums en attributen, refererend aan scènes uit schilderijen uit onder andere de rococo en de oudheid én naar visuele codes uit de homocultuur van de jaren zeventig, zoals de hanky code.