Giulia Cenci (IT)

Giulia Cenci - field (2018)
Hybrids (2018)
Fotografie Gert Jan van Rooij

Giulia Cenci – field (2018)

Giulia Cenci (Cortona (IT), 1988, woont en werkt in Amsterdam) maakt doorgaans vervreemdende, grillige landschappen met onbestemde objecten. Ze steken uit de witte muren en liggen op de vloeren van kunstruimtes en ogen zowel organisch, synthetisch als industrieel. Soms is een stukje elektriciteitsdraad, een deel van een stekker of een ander onderdeel van een apparaat zichtbaar. Alle objecten hebben dezelfde semi-transparante wit-grijzige kleur door de meervoudige harsachtige lagen die erop aangebracht zijn.

Cenci bewerkt en vermengt de objecten op tal van manieren, handmatig en mechanisch, waarbij ze voortdurend elementen toevoegt en andere weer verwijdert, zodat er in alle opzichten een, zoals Cenci ze zelf noemt, ondefinieerbare eenheid ontstaat, die de klassieke beeldhouwkunst zowel omhelst als onderuit haalt. Zowel organisch ogend als kunstmatig, amorf als herkenbaar en ambachtelijk als industrieel, is het werk van Cenci multi-hybride.

Waar een white cube alle ruimte ter beschikking stelt voor het kunstwerk, gebeurt in De Oude Warande precies het tegenovergestelde. Daar moet het werk zich voegen naar de beboste ruimte. Het werk dat Cenci maakte voor Hybrids gaat een interactie aan met die ruimte. De grillige vormen lijken vertakkingen van de bomen. Ze gaan voor een deel om de stammen heen, waardoor ze de bomen als het ware omhelzen. Aan de basis van deze objecten liggen onderdelen van auto's, treinen en andere machines en apparaten, die zijn bewerkt met het voor de bomen niet belastende lichte materiaal urethaanschuim en gecoat met meerdere lagen siliconenrubber.

Cenci koos bewust een perceel met een relatief hoge boomdichtheid. Zelf spreekt ze van crowded verticality (drukke verticaliteit). Op maat gemaakt liet ze de objecten de beschikbare ruimte innemen, net zoals takken, bladeren, mossen en paddestoelen dat doen. Op organische wijze volgde de installatie de lijnen van de takken maar was er, paradoxaal genoeg, tegelijkertijd sprake van een uniek, ongrijpbaar en kunstmatig panorama.

Giulia Cenci - equal minds (alone) (2023)
aluminium, stalen frame, staalband
60 x 60 x 80 cm
courtesy de kunstenaar
fotografie Gert Jan van Rooij

Giulia Cenci - equal minds (alone) (2023)

Van grillige landschappen tot grimmige constructen. De sculpturen en installaties van Giulia Cenci (Cortona (IT), 1988, woont en werkt in Amsterdam en Cortona) worden gekenmerkt door een assemblage-achtige kwaliteit van ongemakkelijke aard. Afgietsels van lichaamsdelen van mensen, andere dieren en kluwen boomwortels of takken zijn hierin samengevoegd met ijzerwaren en schroot, medische hulpmiddelen en alledaagse gebruiksvoorwerpen – soms versmolten en verstrengeld, dan weer ingeklemd of doorkliefd. Zodoende ontstaan wat Cenci ‘ondefinieerbare eenheden’ noemt. Hiermee zet zij op confronterende wijze vraagtekens bij bestaande categorieën als ‘mens’, ‘dier’ en ‘natuur’ en wanneer deze verworden tot ‘object’, ‘product’, of ‘afval’. Het oeuvre van Cenci leent zich dan ook bij uitstek voor de thematiek van Eartheaters.

Cenci, in 2022 opvallend aanwezig in het Arsenaal tijdens de Biënnale van Venetië, nam al eerder deel aan Lustwarande. In een dichtbebost perceel strekte haar installatie field (2018) zich uit: een uiteengespat panorama van objecten die zich, zoals planten, mossen en paddenstoelen, voegden naar de beschikbare ruimte en leken te parasiteren op boomstammen. Het speciaal voor EARTHEATERS gecreëerde, gelijkaardige werk biedt een beleving die ‘stiller’ en ‘intiemer’ is. Bezoekers kunnen hun blik hier laten rusten en speculaties loslaten. De interactie tussen de boomstam, de autostoel en de daarop prijkende koppen mondt uit in een unheimische ontmoeting van elementen. Vindt hier een eenzijdig ongeval plaats, of sluimert er juist een aanstaande confrontatie? Een nauwkeurige inspectie, innige omhelzing of een krachtmeting waaruit nog moet blijken wie de langste adem heeft? Cenci onderzoekt een beeldtaal om haar werken geen eenduidige boodschap uit te laten dragen. In de woorden van de kunstenaar: “Het gaat om de vrijheid van het verbeelden en om alles dat niet gedood kan worden door de hedendaagse maatschappij.”