Daiga Grantina (LV)

Daiga Grantina - Nut Vels (2019)
Delirious (2019)
Fotografie Gert Jan van Rooij

Daiga Grantina – Nut Vels (2019)

Daiga Grantina (1985, Letland) maakt abstracte en vaak semi-transparante ruimtelijke structuren die met haken en kabels aan plafonds hangen, zich tegen wanden nestelen en zich over vloeren verspreiden. Ze zijn gemaakt van synthetische en industriële materialen zoals plastic, metaal, textiel, siliconen, iriserende draden, kabelbinders en verlichtingselementen, maar hebben door hun vloeiende vormen toch een organisch gevoel. De vriendelijk zachte oranje-, rood-, roze en lilatinten in combinatie met de glanzende oppervlakken zorgen bovendien voor een grote tactiliteit en aantrekkingskracht van Grantina’s sculpturen.

Kenmerkend voor haar werk is tegelijkertijd zowel de ogenschijnlijke lichtheid – als gevolg van de veelal holle volumineuze vormen van luchtig gedrapeerde lichte stof, bolvormig schuim en plastic – als de suggestie van beweging, alsof de objecten sierlijk door de ruimte dansen, dobberen of zweven maar hier net even tot stilstand zijn gekomen. Daarbij spelen hun half of volledig doorzichtige oppervlakken en Grantina’sgebruik van lichtbronnen in de ruimte en in de objecten, een belangrijke rol. Licht met zijn vermogen om te absorberen en te weerkaatsen, wordt door de kunstenaar nadrukkelijk gebruikt als materiaal. In haar tentoonstellingen versmelten beelden, licht en ruimte als het ware in amorfe, bijna-natuurlijke entiteiten, die er op een of andere manier chaotisch uitzien maar toch perfect gebalanceerd zijn.

Ondanks hun abstractie roepen de vormen van haar beelden associaties op met organen, sponsdieren, koraal of algen. Grantina haalt inspiratie uit de uiterlijke verschijning van planten, die zich volgens haar uitstrekt van bijna dier tot bijna steen. Met die contrasten, tussen hard en zacht, licht en zwaar, stug en soepel, en net als die tussen minuscuul en dramatisch overmaats, speelt ze ook in haar werk.

DELIRIOUS vormde voor Grantina de eerste gelegenheid om in de openbare ruimte te werken. In eerste instantie stelde ze een mobile voor met de voor haar gebruikelijke materialen. Uiteindelijk besloot ze een materiaal te kiezen dat weersbestendig is. Grantina goot een voor haar typische bolle, half-open vorm in aluminium. Ze hield zich daarbij aan de afmeting die haar ook voor ogen stond voor het oorspronkelijke plan van de mobile. Het resultaat was even nietig, verbluffend als fascinerend. Nut Vels oogde als een alien-achtige opengebarsten vrucht, die van een overhellende tak gevallen was.