William Hunt (UK)

when it’s gone, it’s gone
26.05.2019

William Hunt - when it's gone, it's gone (2019) video Dorothée Meddens

William Hunt - when it's gone, it's gone (2019) fotografie Gert Jan van Rooij

Nee, het beeld is niet iets dat als gekuist fragment wordt uitgezonden op televisie of als zorgvuldig gestileerde foto wordt afgedrukt in een krant of tegen een museummuur kan hangen. Het beeld is onoverkomelijk echt. Het beeld is nu, schokt, verwart, boezemt angst in.

William Hunt is een performancekunstenaar die zijn eigen lichaam in zijn werk gebruikt, misbruikt en – al klinkt dat misschien raar – er poëzie van maakt. In die zin is zijn werk geënsceneerd. Hunts performances worden in een kunstcontext voor het voetlicht gebracht.

Hunts performances tarten de grenzen van zijn eigen fysiek. In de solotentoonstelling die de kunstenaar in 2008 had in het Rotterdamse Witte de With stikte hij bijna door zijn eigen gezicht te bedekken met gips. In But it was not to be (2014) bespeelde hij ondersteboven hangend in de lucht een piano die aan een metalen balk hing. En in Still yourself and calm your boots (2014) filmde hij zichzelf terwijl hij in volle vaart met een auto tegen een muur botste. Hunts in een veiligheidspak gestoken lichaam veranderde van een actief handelend subject dat gaspedaal indrukte, in een ledenpop die uit de auto kroop, rond waggelde, en vervolgens, bibberend over het hele lichaam, een lied aanhief voor het autowrak.

Hunts werk echoot het gedachtengoed van een van de beroemdste, twintigste-eeuwse kunstfilosofen. In 1936 schreef Walter Benjamin in Das Kunstwerk im Zeitalter seiner technischen Reproduzierbarkeit hoe als gevolg van nieuwe ‘reproducerende’ media van fotografie en film een kloof ontstond tussen voelen en zien. Het lichaam verloor zijn grijpbare substantie, verdampte, werd onecht, een fantoom dat verdween zodra je je ogen opende. William Hunt gaat de strijd aan met die ongrijpbaarheid van het lichaam, en maakt het radicaal grijpbaar én kwetsbaar. Het gevolg is kortsluiting tussen kijken en voelen: er valt niet weg te kijken, er valt alleen mee te maken.

Lucette ter Borg

concept
William Hunt

choreografie
Eleanor Sikorski

dansers
Lisa Beese
Sofia Sangregorio
Hannah Mahler

bassisten
Sebastian Lorenz
Roland Coopermans
Thomas Mosblec