Monica Bonvicini (Venetië, 1965, woont in Berlijn) maakt in haar installaties vaak gebruik van materialen als glas, kettingen, hekken, steigers en metaal, om de mannelijkheid en het machtsvertoon die met dergelijke constructiemethoden geassocieerd worden te hekelen en in twijfel te trekken. Haar installaties bieden confrontaties en reflecties over de bepalende aard van architectuur - ze onderzoeken hoe ontwerpen en architectonische structuren genderrollen en klassensystemen medebepalen en bevestigen. Inherent aan haar oeuvre is een droge humor en een uitdagend verzet tegen ongelijkheid en discriminatie.

Bonvicini deed in 2009 voor het eerst mee aan Lustwarande met het kettingwerk Prozac dat om de stammen van twee monumentale beukenbomen hing. Vooruitlopend op Bonvicini's onderzoek naar industriële productie, bracht dit werk het gebrekkige geneesmiddel (een bestseller-antidepressivum in de jaren 90, dat tijdens de huidige pandemie een heropleving kende) naar De Oude Warande. Het werk riep vragen op over wat vrede en gezondheid aan mensen geeft - vragen waarop kunst noch drugs duidelijke antwoorden bieden.

Het werk kan ook worden bezien worden in de context van de geschiedenis van de kunstenaar in het werken met tekst, literatuur en poëzie, van lichtwerken zoals Not For You (2006) tot het werk in de Londense openbare ruimte Run (2012) en de tekeningen uit de Never Tire-serie (2020). In dit laatste werk werden zinnen van schrijvers als Roland Barthes, Judith Butler en Natalie Diaz samengevoegd om een koor van politieke en poëtische stemmen op te roepen.

In STATIONS presenteerde Bonvicini een nieuwe installatie die eveneens inspeelt op literaire orde en wanorde. Bij de entreelaan waren zeven rode schilden van aluminium rondom boomstammen bevestigd. Deze schilden fungeerden als welkomstboodschappen en waren doorspekt met relationele en architecturale verwijzingen. Ze hadden tevens een kritische relatie met de plek zelf en met de toeschouwers. Zinnen als 'I don’t like you very much' of 'So many roots to the tree of anger’ dagen sociaal-culturele conventies uit, evenals vooroordelen en patriarchale normen. Het werk was een grimmig antwoord op machtsmisbruik en onderdrukking waar vrouwen en minderheden dagelijks mee te maken hebben. Veel van de zinnen zijn afkomstig uit de korte verhalen van Diana Williams en werden voor het eerst verkend in de grote installatie As Walls Keep Shifting (OGR Turijn, 2019, Busan Biënnale, 2020), waarbij de intieme en persoonlijke handeling van schrijven tegenover de beweging in het openbare leven en de publieke ruimte gezet werd – van stadsarchitectuur tot het bos van Lustwarande.