Claudia Comte – The Big Marble Bumpy Grumpy (2019)

Claudia Comte (Morges (CH), 1983) maakt sculpturen, (muur-)schilderingen en installaties, waarbij ze diverse beeldtalen met elkaar vermengt. Haar beelden van hout en marmer zijn duidelijk geïnspireerd op de modernistische beeldhouwkunst van bijvoorbeeld Henry Moore en Constantin Brâncusi, maar doen tegelijkertijd denken aan klassieke Amerikaanse cartoons. Haar schilderwerk verbindt geometrisch abstractie met de zogenaamde optical art (Op-Art), waarbij vormen voor het oog lijken te bewegen of te trillen door het op een bepaalde manier systematisch aanbrengen van kleuren, lijnen en structuren.

In vaak monumentale, ruimte-vullende installaties zijn sculpturen en schilderijen gepositioneerd tegen de achtergrond van diverse duizelingwekkende seriële zigzagmotieven, stippen of golvende lijnen die de ruimte opnieuw vormen, met als resultaat dat de bezoekers deze op een andere, overweldigende manier ervaren. Die sterke zintuiglijke ervaring wordt nog versterkt door de dualiteiten, die Comtes praktijk kenmerken: natuur versus cultuur, geometrie versus organische vorm, orde versus chaos.

Comte werkt vanuit een 3000 vierkante meter grote studio in Berlijn, verdeeld in twee ruimtes, één voor schilderen en één voor beeldhouwkunst. Het hout voor haar sculpturen haalt ze uit de bossen bij haar geboortestad in de Zwitserse Jura, om er zeker van te zijn dat het hout afkomstig is van bomen die om ecologische redenen zijn gekapt. Die boomstammen snijdt ze met een kettingzaag in ruwe kromlijnige vormen, waarna een heel precies proces van schuren en polijsten begint, om tot soepele, perfect gladde sculpturen te komen. Zo worden traditionele ambachtelijke methoden verbonden met bekende vormen uit de kunstgeschiedenis en de populaire cultuur.

Inmiddels heeft Comte haar beeldhouwpraktijk ook uitgebreid met werken in marmer, via een machinaal bewerkingsproces in Carrara, Italië. Voor DELIRIOUS maakte Comte een 280 cm hoge sculptuur in datzelfde witte Carrara-marmer. Het is een abstracte vorm, maar ook hier drongt zich een vergelijking op met rotsachtige, woestijnlandschappen uit Looney Tunes tekenfilms. Het leek wel een ietwat grafische versie van een cactus – verdwaald in een West-Europees stadsbos.