Saskia Noor van Imhoff (NL)

Saskia Noor van Imhoff - #+30.00 (2017/2019)
Delirious (2019)
Fotografie Gert Jan van Rooij

Saskia Noor van Imhoff - #+30.00 (2017/2019)

In een interview verwoordde Saskia Noor van Imhoff (1982, NL) zelf eens heel helder wat haar kunstenaarspraktijk behelst: ze geeft bezoekers geen antwoorden maar opties hoe ze naar dingen zouden kunnen kijken. Het werk dat ze toonde bij DELIRIOUS maakt meteen duidelijk wat ze daarmee bedoelt. #+30.00 bestaat uit een kei die ze eens vond in Zuid-Limburg – maar die evengoed al in De Oude Warande had kunnen liggen -, plus een in aluminium gegoten replica ervan die op enkele meters afstand in het park was neergelegd. Door het gevonden voorwerp te kopiëren ga je er als bezoekers opeens heel anders naar kijken. Het werk roept vragen op over wat de aard van kunst is, hoe deze geëvalueerd en gepresenteerd wordt en hoe we waarnemen.

Niet voor niets betrekt Van Imhoff in haar werk elementen die normaal gesproken onzichtbaar blijven voor publiek, zoals luchtbevochtigers en klimaatsystemen en kunstwerken uit depots. Ze maakt vaak locatie-specifieke installaties voor musea en galeries waarbij ze de ruimte, de architectuur en de objecten in de ruimte op eigenzinnige manier nauwkeurig onderzoekt. Vervolgens reproduceert en manipuleert ze beelden en combineert ze bestaande objecten met zelfgemaakte beelden, kunstwerken van andere kunstenaars en alledaagse gebruiksvoorwerpen, zonder enige vorm van hiërarchie. Zo laat ze bezoekers nadenken over de systemen waarop we ordenen, classificeren, interpreteren en waarderen. Daarmee legt ze de verborgen aspecten van het ontstaan, behandelen, conserveren en het tentoonstellen van werken bloot. In Imhoffs installaties vallen kunstwerk, tentoonstellingsruimte en onderwerp vaak samen.

Met haar volstrekt eigenzinnige ordeningen en presentatievormen moedigt ze bezoekers aan om associatief verbanden te leggen tussen de verschillende elementen. Tegelijkertijd heeft het werk, typerend voor dit post-internettijdperk waarin alles met elkaar is verbonden en naast elkaar kan bestaan, een herkenbare klassieke vormentaal die licht, subtiel en abstract is en waarin fluorescerend roze, blauw en geel terugkerende kleuren zijn.
Van Imhoffsfascinatie voor catalogiseren blijkt ook uit de titels van haar werken die vaak uit getallen bestaan, net zoals het geval bij het werk dat ze toonde in DELIRIOUS.