Neïl Beloufa – Dominant (2018)
Neïl Beloufa (Parijs, 1985, woont en werkt in Parijs) is internationaal vermaard vanwege zijn grote installaties met objecten van plexiglas, betonijzer, multiplex en kunststof, gecombineerd met videowerken - documentair en fictie. In Beloufa’s oeuvre bestaat geen hiërarchie tussen beelden en worden stijlen, vormen en materialen grenzeloos gecombineerd.
Tegenwoordig wordt aan de lopende band beeldmateriaal geproduceerd en gedeeld en wordt er amper onderscheid gemaakt in kwaliteit of betekenis. Als gevolg van de komst van het internet wordt cultuur volgens Beloufa geherwaardeerd. In zijn werk thematiseert hij het steeds verder in de samenleving binnendringen van digitale technologie, die een universeel instrument is geworden voor het begrijpen van de wereld. De mens laat zich almaar verregaander bestuderen, sturen en controleren door algoritmes en statistieken. Van ons eetgedrag door Albert Heijn, ons kijkgedrag door Netflix tot onze smaak via de likes op Facebook - we laten ons leven vertalen in digitale data.
Beloufa maakt gebruik van het vocabulaire van het informatietijdperk. Hij creëert sculpturen die lijken op hologrammen of Apple screensavers - technologie om mensen te plezieren. In zijn installaties vervaagt het onderscheid tussen de virtuele en de fysieke wereld. Hij bekritiseert de utopie van onze neoliberale maatschappij en laat tegelijkertijd zien hoe complex het internet interactie en zingeving heeft veranderd, waarbij verzonnen identiteiten en nepnieuws aan de orde van de dag zijn.
In contrast met de thematiek van zijn kunst, staat het productieproces. In een pakhuis in Parijs bouwt Beloufa niet met professionele lassers en technici maar met jonge kunstenaars aan zijn installaties en filmdecors. Zo functioneert Studio Beloufa in deze puur aan rendement denkende wereld als een manier voor kunstenaars om zich te ontwikkelen en in hun onderhoud te voorzien.
Voor Hybrids maakte Beloufa een enscenering van figuren - enkel bestaand uit smalle contouren van betonijzer. Hun poses laten in het midden of het om een orgie of een gevecht gaat. In de omgeving van het bos wekte de fysieke, maar uiterst fragiele en o zo subtiele sculptuur de indruk van een tekening, een lijnenspel op een plat vlak, dat laveert tussen de basale effecten van een digitaal tekenprogramma als SketchUp en de geniale lijnvoering van een tekening van Picasso.