Milda Lembertaitė (LT/UK)

Milda Lembertaitė - Peace and Dignity (2024)
eikenhout, obsidiaan, acrylverf, hennep, synthetische vezels
5 elementen
wit: 260 hoog, voetmaat 320 x 150 x 265 cm
zwart: 294 hoog, voetmaat 101 x 93 x 53 cm
geel : 260 hoog, voetmaat 100 x 90 x 80 cm
rood: 243 hoog, voetmaat 100 x 95 x 80 cm
liggend object: 20 x 35 x 25 cm
courtesy de kunstenaar
fotografie Gert Jan van Rooij

Milda Lembertaitė - Peace and Dignity (2024)

In het werk van Milda Lembertaitė (1987, woont en werkt in Londen), speelt hout een belangrijke rol. Specifiek takken en stronken beschouwt de uit Litouwen afkomstige kunstenaar als ‘gesprekspartners’, onder andere sinds in 2015 tijdens een fietstocht een tak op haar hoofd viel. Het is typerend voor haar werkwijze, waarin een grote rol is weggelegd voor toeval en co-creatie en waarin haar sculpturen, installaties en performances steevast vertrekken vanuit gevonden materialen. Haar oeuvre wordt bevolkt door takken die, al dan niet voorzien van textiel, beschilderingen, protheses en andere ingrepen, leiden tot meer-dan-menselijke assemblages.

Het concentrisch gelede Peace and Dignity belichaamt gebeden voor vrede en waardigheid en zet aan tot nadenken over de relaties tussen de mens en de rest van de natuur, op individuele tot planetaire schaal. Vier sculpturen van gevonden eikenhouten takken, verbonden met in elkaar grijpende, gekleurde handen, die lijken op die van een pasgeboren kind en waarvan elk een windrichting representeert: noord (wit), oost (rood), zuid (geel) en west (zwart). Het is ook een ode aan de Meso-Amerikaanse godin Cōātlīcue, die binnen Azteekse religies wordt gezien als de moeder van alle universums.
De ogen op de takken zijn versierd met wimpers. Volgens Lembertaitė nemen we niet alleen waar met onze ogen maar ook door aanraking.

In het midden van de vier sculpturen rust een obsidiaansteen, die het bloed van de aarde belichaamt omdat het vulkanisch is en het kracht en moed geeft om onszelf te leren kennen. Obsidiaan, dat lijkt op hedendaagse schermen, is een spiegel voor de ziel. We houden een zwarte spiegel (smartphone) in onze hand en we hebben de keuze om te verdwalen in die leegte of om te verbinden, door onze aandacht te vestigen op een ‘fundamentele waarheid’: “Een onlosmakelijke verbinding tussen het welzijn van de Aarde en vrouwen”, aldus de kunstenaar.