Leyla Aydoslu – 2023, IV (2023)

Tijdens stedelijke wandelingen en verre reizen trekken leegstaande, verwaarloosde en vervallen panden en overgebleven socialistische monumenten de aandacht van Leyla Aydoslu (Antwerpen, 1987, woont en werkt in Gent): structuren die hun oorspronkelijke functie verloren hebben en waar vaak ook nog geen nieuw bestemmingsplan aan verbonden is. Op de drempel van de toekomst staan ze symbool voor nieuwe mogelijkheden.

Aydoslu is geïnspireerd door de afgedankte bouwmaterialen die ze rondom zulke
architecturale vrijplaatsen vindt, zoals gips, hout, isolatieschuim, epoxy en beton. Zware en lompe materialen, die zich niet zomaar laten kneden naar voorbedachte ideeën.

Die koppigheid van het materiaal ervaart Aydoslu niet als beperkend. Integendeel; het dwingt haar uitvoerige schetsen achterwege te laten en zich volledig over te geven aan het fysieke maakproces. Dat bevrijdende gevoel beleefde ze ook toen ze de schilderkunst, het medium waar ze in opgeleid is, achter zich liet. De interesse van de kunstenaar bleek meer bij de fysieke, picturale eigenschappen van verf en doek te liggen dan bij de illusionistische mogelijkheden van het medium. Geleidelijk groeiden haar werken uit tot barreliëfs. Vervolgens plaatste ze deze op de vloer en liet het canvas achterwege.

Losgekomen van het platte vlak eisen haar sculpturen ruimte op. Ze dwingen de bezoeker zich tot hun vormen te verhouden; het liefst vanuit steeds verschillende perspectieven. Dat geldt ook voor 2023, IV, een werk dat van alle kanten bekeken wil worden. Je zou er van alles in kunnen herkennen: een ei, een peul, een meteoriet. Van dichtbij herinnert de ruwe structuur van het beeld misschien nog wel het meest aan een maanlandschap.

De kieren tussen de verschillende onderdelen waar 2023, IV uit bestaat verraden hoe het werk in elkaar gezet is. Als toeschouwer kun je wel vaker Aydoslu’s werkwijze aan de tentoongestelde eindresultaten aflezen. In eerdere constructies liet ze bijvoorbeeld niet alleen afgietsels zien, maar ook de bijbehorende mallen, om zo voor een spanning tussen positieve en negatieve ruimte te zorgen. Ze wil de opbouw van een werk nooit verhullen. Aydoslu is nooit op zoek naar het creëren van een ‘illusie’. Hierdoor wordt haar plezier in het maken van deze werken invoelbaar. Terecht wordt zij een beeldhouwer pur sang genoemd.