Léa de Cacqueray – De Fatum (2023)

Verscholen in het bos doemen drie raadselachtige objecten aan takken op, als vleermuizen in winterslaap. De koude, metalen sculpturen geven hun wezen niet prijs. Ze lijken zich niets aan te trekken van de aanwezigheid van de bezoeker.

Het is nieuw werk van Léa de Cacqueray (Geboortestad, 1996, woont en werkt in Parijs). De Cacqueray studeerde in 2020 af aan de École des Beaux-Arts in Parijs. Ze werkt veelal met glas, staal, LED, PVC, hars - materialen die geassocieerd worden met technologische innovaties. De kunstenaar is geïnspireerd door de manier waarop de mens naar zulke ontwikkelingen kijkt: enerzijds vol verwachting en nieuwsgierigheid, anderzijds angstig voor de toekomst die ze mogelijk zullen maken – een toekomst waar deze drie sculpturen misschien wel een voorbode van zijn.

Wanneer je dichterbij komt, zie je dat elk van de assemblages een transparante buis in het midden heeft, waarin water en olie zitten. De buizen zijn verbonden aan handpompen. Druk je die in, dan verandert de samenstelling van de vloeistof even en zie je hoe de olie transformerende vormen achterlaat in het water. Aan zulke afbeeldingen werden 2000 v.C. aanwijzingen afgelezen voor wat er komen ging. De Fatum heeft dit werk dan ook als titel, door het lot beschikt.

Deze eeuwenoude vorm van toekomstvoorspelling weerklinkt in de mens van vandaag, die nog altijd graag de touwtjes in eigen handen houdt. Veelal zien we onszelf als ‘subjecten’ die alle ‘objecten’ om ons heen kunnen controleren én domineren. Maar in de geest van de Franse wetenschaps- en klimaatfilosoof Bruno Latour schotelt de kunstenaar ons nu drie futuristische entiteiten voor met een geheel eigen en onvoorspelbaar handelsvermogen. En dat levert een even intrigerend als onwennig beeld op.