Gratitude – Het Woud Water Geven
02.09.2017

Jasper Griepink (Eindhoven, 1988, woont en werkt in Amsterdam) onderzoekt manieren om een gezonde, duurzame toekomst te verwezenlijken, voor de aarde en voor de mens – zijn lichaam en zijn ziel. Dat doet hij door het bestuderen van spirituele denkers en traditionele natuurgenezers en het bezoeken van alternatieve gemeenschappen en sjamanen over de hele wereld. Sinds kort speelt daarin ook de permacultuur, de kennis van het duurzaam ontwerpen van de menselijke leefomgeving een steeds grotere rol.

Veelal bestaat Griepinks werk uit installaties die functioneren als heilige plaats in dienst van mentale heling en innerlijk bewustzijn van bezoekers. Belangrijk is ook de verbinding die de bezoekers met elkaar realiseren. Voor Disruption heeft Griepink een tuin ontworpen in en rondom een koepelvormige kas, geïnspireerd op rituelen van druïdes uit Keltische beschavingen. Sinds de oudheid komen druïdes samen op open plekken in het bos die als heilig beschouwd worden om te leren van moeder natuur. Dit werk van Griepink, die lid is van een druïdisch genootschap, functioneert tegelijkertijd als kas en als meditatie- en bezinningsplek. In de kas treft men wilde plantensoorten uit De Oude Warande aan, die eetbaar zijn of gebruikt kunnen worden in medicijnen, cosmetica of bijvoorbeeld als schoonmaakmiddel.

Griepinks Grove 2.0 - Kapel van de Wilde Wijsheid maakt bewust een kruisbestuiving tussen archaïsch paganisme en de eigentijdse herwaardering van ecologisch bewustzijn door juist de kas als statement in te zetten als heilige ontmoetingsplek. Het project past, net als Griepinks hele oeuvre, in de huidige tendens van streven naar herbezinning op de relatie tussen de mens en de aarde.

Voor Brief Encounters ’17 concipieerde Griepink rondom zijn kas de meditatie-performance en workshop Gratitude – Het woud water geven (2017), waarbij kunstenaar en deelnemers-performers, onder begeleiding van muziek op speciaal hiervoor gemaakte houten instrumenten, de emotie van dankbaarheid delen met de omringende natuur. De performers brachten mensen in diepe vervoering en zelfs tot tranen geroerd, temeer door de hypnotiserende compositie van Maia Lyon Daw, die zelf de harp bespeelde als ook een aantal door haar vervaardigde slagwerkinstrumenten.